|
می نشینم بررهش چشم انتظــــــــــار...مثل یک سکـــــــوت خیس....آدینه وار...
|
|
«هوالرئوف» نمی شنوم صدای اذانت را جانم به حدّ ترخّص رسیده است مسافر تر از همیشه وصیت می کنم ؛ « قد قامت نماز را برقامت شکسته ام توبگو... » ______________ هی...نوشت 1: حدترخص : مکانی که مسافر به آن جا برسد ، دیوارهای شهر را نمی بیند صدای اذان را نمی شنود و نمازش شکسته است هی...نوشت 2 :اللهم عجل لولیک الفرج... هی...نوشت 3 : اللهم ارزقنا حج بیتک الحرام...
«هوالرئوف» رد می شد با غرور دختری شانزده ساله با کفش های اسپرت و چادر حریری که سیاهی را از چشم های تو خجالت می کشید باجه های تلفن کناره پیاده رو خبردار ایستاده بودند و تو زیرگوش تلفن همگانی پچ پچ می کردی و هیچ مشترک گرامی ای نمی دانست شماره همراه اش صفر نهصدو چند خواهد بود... *** در هیبت زنی که چین های پیشانی اش را در ژست مغرورانه ای پنهان کرده است و کفش های طبی اش برشانه ی پیاده رو سنگینی می کند هیچ مزاحمی نمی داند که شماره ی همراهش صفر نهصد و چند است... *** می بینی ؟ سرفه هایش زیاد شده ؟ تکه ای خاطره در گلویش پریده است... ______________ هی...نوشت1: ... هی...نوشت 2 : ... هی...نوشت 3 : ...
........
|
 همیشه به خدا میگم نذاری دستم از تو دستت رها بشه! ربِ لاتکلنی الی نفسی طرفةَ عین ٍ ابداً |
