«هوالرئوف»

نه با دور پروازترین پرنده

هم سخن می شد

و نه  دست باران را

که برشانه اش می نشست ، می فشرد...!

  دره های دلتنگ

به دل سنگی

متهم اش کردند !

و قبیله ی بی قبله ی باد

در بیابان های بی برکه و برکت

زبان به تکفیر بی کلمه گی َش

گشودند...!

***

دل سنگی اتهام بزرگی ست !

دل کوه

پـــــُــــــــر است

نه از سنگ !

از داغی

که اگر لب بگشاید

گدازه ها

گلوی گل های کوهپایه را

به زخم تازه می کنند !

این را

حتی گَوَنی که برشانه اش روییده بود

نمی دانست...

_____________

هی...نوشت1:...

هی...نوشت2:...

هی...نوشت3: خدایا !...