سلام، شعرتان زيبا بود، با غمي زيباتر، که مرا ديد و گريست، گريه ي قرآن بود، بر قلم جاري گشت، و نوشت آنچه نوشت، که «بأيّ ذنب قتلت» پيدا شد، غصه ها در دل داشت، ناله ها در جان داشت، اشکها جاري بود، طفلها ناله کنان، روضه ها مي خواندند، و ملائک همه مبهوت غم انگيزترين اشک بهار، ناله سر مي دادند، که فلک ناله ي ديگر بشنيد، ناله ي طفلي بود، از عطش مي ناليد، گوئيا عرش در آن ماتم عظمي ناليد، و صدايش به جهان ها برسيد، خلق بيدار شدند، اشکها جاري گشت، و قتيل العبرات، ز عجايب سخني گفت که عالم بشنيد، و به اعجاز بزرگش همگي راه هدايت ديدند و من عاصي درمانده در اين دشت بلا، اين بود راه اميدم به سوي نور خداوند رحيم