درکسوت بهار که آمدي

از کوچه هاي تغزّل

ترانه باريد از آسمان نگاهت

ستاره تابيد بر باور من

آئينه روييد بر شانه هاي نهال...

***

کوير ،اما

تلخ و صبور

بر باوري عقيم

نهال را نهيب زد:

در فصل ازدحام عطش

روياي رويش؟! انديشه ي محال؟!

- اما ندانست که آسمان درپي بهانه بودبراي بارشي لطيف -

:( :( :(

نهال سفر کرد به ابعاد انزوا

وآئينه ، رو به زوال

ستاره در خود فرو شکست

ترانه ها : مرثيه هاي لال...

:( :( :(

فصل عطش گذشت

شد کوچه هاي باران

سرزنده و زلال

ودشت دوباره سبز گشت

اما نهال...

كاش آيينه ها رو به زوال نرود...