خاکسترم مبادا بر باد رفته داني...
پريشاني ِ شيرينت عجب واژه اي بود...
بسي دلمان گرفت در حسرت ديدار دوست...
با اين سکوت هاي حزين تو...:(
ولي چرا نسيم دست خالي ست...
شايد اصلا... همين پنجره ها نفسم را گرفته اند...نه...؟!:((
زيبا نوشته اي سکوت جان...
التماس دعا...