پيام
كلبه خاطره
90/7/13
سكوت خيس
در کسوت بهار که آمدي...از کوچه هاي تغزّل...ترانه باريد از آسمان نگاهت...ستاره تابيد بر باور من...آئينه روييد بر شانه هاي نهال...
سكوت خيس
کوير اما؛ تلخ وصبور بر باوري عقيم، درخت را نهيب زد:در فصل ازدحام عطش روياي رويش؟ انديشه محال؟!...
سكوت خيس
نهال سفر کرد به ابعاد انزوا...آئينه ها؛ رو به زوال...ستاره در خود فرو شکست...ترانه ها: مرثيه هاي لال...:(